De eerste pannenkoek mislukt altijd.

Ik heb onderstaand bericht anderhalf jaar geleden geschreven. Bijna 19 maanden geleden. Dat is 82 weken. 573 dagen.

 

36 dagen geleden kon ik niet langer wachten en plaste ik in een zeer onnatuurlijk houding, om wel op het staafje maar niet op mijn handen te plassen. Een + verscheen maar het controlevenster bleef akelig leeg. Ik staarde wellicht 10 minuten voor me uit, maar geloofde er niets van. Kon het niet geloven.

35 dagen geleden plaste ik nog twee keer op zo’n zelfde staafje, nog steeds even onnatuurlijk zittend op het toilet. Gelijk een vent, uw benen open en naar beneden kijkend. Twee plusjes verschenen, om ter snelst leek het wel.

Ik viel huilend in de armen van mijn lief. Tranen van blijdschap en ongeloof en verschiet en vooral van heel veel schrik. Hij schrok omdat ik zo schrok.

We wilden uiteraard kindjes, we hadden een dag geprikt waarop we de natuur zijn gang zouden laten gaan. Maar dat de natuur na een dik 40 dagen zijn werk al gedaan zou hebben, hadden we nooit verwacht.

“De eerste pannenkoek mislukt toch ook altijd”, snikte ik. Hij lachte.

We zwegen. We gingen naar de dokter. We gingen een paar weken later nog eens naar de dokter. We kregen een datum te horen. We maakten een afspraak bij de gynaecoloog voor de eerste echo. We telden af. We zwegen nog meer. We bezochten crèches. Veel crèches. We telden ons geld, want een crèche voor 5 dagen in de week kost blijkbaar meer dan een ruime bemeubelde studio in het Antwerpse. We fantaseerden hoe we het tegen iedereen zouden zeggen. ‘Wij hebben een klein geheimpje’, fluisterde mijn lief in mijn oor, het liefst van al als er vrienden of familie in de buurt waren. Mijn lief dronk voor twee en ik klopte op mijn kin. We gingen een weekendje naar zee met mijn ouders en bleven zwijgen. We kochten boeken ‘voor het eerst zwanger’. We waren zo zo blij.

5 dagen geleden voelde ik een zeurende pijn in mijn onderbuik. Ik voelde me ongerust.

4 dagen geleden lag ik een ganse nacht wakker van helse buikpijn. Daar waar hij niet pijn zou mogen doen.

Ik melde me ziek op mijn werk. Ging naar de dokter. Ze stelde me gerust, dat het niet zozeer moest betekenen dat er iets mis zou lopen. Ik geloofde haar niet.

Op weg van de dokter naar huis voelde ik iets veel te warms lopen.

Thuis ging het mis, helemaal, helemaal mis.

De dagen erna waren als een waas; pijn, bloed, verweesd, leeg, koorts, ziek. Een datum die je eerder te horen kreeg en die normaal het begin van de rest van je leven betekent zal niet meer of minder zijn dan gisteren, vandaag en morgen. Waar ik me in opjaagde was dat ik nergens terecht kon met mijn vragen: de dokter vroeg enkel ‘of we lang hadden moeten proberen’; de gynaecoloog zei dat een extra controle niet nodig zou zijn en dat koorts pas geldt als het drie dagen lang constant meer dan 38.5 is.

Ik heb me lang stil verdrietig gevoeld.

 

Ik heb dit neergeschreven, onder andere naar aanleiding van dit, en dit stukje tekst. Een miskraam lijkt nog steeds taboe te zijn, en ik begrijp niet waarom. Waarom ik het zelf niet meteen aan iedereen verteld heb is omdat iedereen dan op de hoogte is dat je een kindje wilt krijgen. Ik wou niet dat mijn hele omgeving samen met mij zou wachten op het moment waarop het ‘wel zou lukken’. Toch vind ik dat het nodig is dat alle vrouwen dienen te weten dat dit wel degelijk meer voorkomt dan je denkt. Verder denk ik dat er vaak te licht over gegaan wordt. Ik ben, meer nog dan van de mentale, verschoten van de fysieke impact. Een miskraam is een aanslag op je lichaam. Alles wordt langs binnen gebombardeerd, lijkt het wel. Het was verschrikkelijk.